Terapia DDA

Przewodnik po problemach DDA i planie leczenia

Psychoterapia dla osób z syndromem DDA (Dorosłych Dzieci Alkoholików) polega na indywidualnym, regularnym kontakcie Klienta i terapeuty. Czynnikiem leczącym jest relacja terapeutyczna, dzięki której w bezpiecznej atmosferze Klient może lepiej zrozumieć siebie, swoje uczucia, potrzeby, motywy działania a także dotrzeć do źródeł doświadczanych trudności. Poszerzeniem pracy indywidualnej jest udział w grupie psychoterapeutycznej, która otwiera możliwości do rozpoznawania i doświadczania własnych wzorców nawiązywania relacji z innymi oraz schematycznych sposobów myślenia.
Aktualnie pomoc skierowana jest nie tylko do osób z rodzin alkoholowych ale także do tych, w których obecne są inne uzależnienia.

Na czym polega terapia osób z tzw. syndromem DDA?

Kiedy ktoś jest uzależniony od narkotyków lub alkoholu, cierpi z tego powodu wiele rzeczy w jego życiu. Nie tylko kariera i finanse mogą spaść na marne, ale może to również wpłynąć na relacje z rodziną.

Małżonkowie mogą czuć się opuszczeni i zdradzeni, ale mogą być w stanie przetrwać ból spowodowany przez uzależnionego, ponieważ mogą zrozumieć, co się dzieje. Dzieci osób zmagających się z uzależnieniem również mają potencjał, aby pewnego dnia zacząć od nowa i zacząć nowe życie dla siebie, ale nadal mogą nosić ze sobą blizny dzieciństwa.

DDA oznacza dorosłe dzieci uzależnionych lub alkoholików. Często przenoszą niepokojące uczucia z dzieciństwa do dorosłości i mogą wpływać na nie do końca życia. Mogą mieć trudności z budowaniem relacji z innymi, obawiać się zbliżenia z kimkolwiek, doświadczać problemów z poczuciem własnej wartości i mogą sami wpaść w narkotyki lub alkohol.

Jednak leczenie DDA może być pomocne w radzeniu sobie z tymi problemami. Wyzdrowienie z traumy z dzieciństwa jest możliwe dzięki zaangażowaniu w niezawodny plan leczenia DDA.

Jak picie rodzica wpływa na dziecko

Dziecko narkomana lub alkoholika może zmierzyć się z wieloma uczuciami, z których żadne nie jest zdrowe w dużych dawkach, ale które zmieniają się i wpływają na nie w różny sposób z biegiem czasu.

Strach

Dzieci uzależnionych boją się z wielu powodów. Obawiają się, że zostaną pobici lub zranieni fizycznie lub wykorzystani seksualnie przez rodzica, który jest zbyt zmarnowany, by wiedzieć lub opiekować się nimi. Te dzieci boją się, że zostaną wykrzyczane i nakrzyczane za najmniejsze przewinienie, a czasem bez powodu. Boją się też, że ich rodzic zostanie złapany, a ich życie jeszcze bardziej wywróci się do góry nogami.

Dezorientacja

Dziecko osoby uzależnionej może mieć trudności z dostrzeżeniem pełnego obrazu swojego życia. Nie wiedzą, jak wygląda normalne życie, ani że coś jest nie tak z tym, jak są traktowani. Te dzieciaki mieszkają w bardzo niestabilnych domach i nie potrafią przewidzieć, co przyniesie każdy dzień – czy znów będą źle traktowane, czy mama lub tata będą mieli dobry dzień? Te dzieci nie widzą, że ich rodzic jest chory i nie zachowuje się tak, jak rodzic powinien.

Żal

Dziecko często czuje, że problemy jego rodziny są jego winą. Myślą, że gdyby byli po prostu lepszym dzieckiem, ich rodzic nie musiałby się na nie denerwować ani traktować ich tak, jak oni, a może ich rodzina nadal byłaby razem.

Gniew

Gdy dzieci uzależnionych dorastają, zaczynają się złościć z powodu swojej sytuacji. Mogą nienawidzić swojego rodzica za sposób, w jaki prowadzi ich życie, i stać się wycofani i zdenerwowani krzywdą, jaką rodzic im wyrządził.

Niepewność

Zaczynając od najmłodszych lat i kontynuując wraz z wiekiem, te dzieci mogą cierpieć z powodu niepewności, czując, że nie są wystarczająco dobre i nie zasługują na coś lepszego. Mogą postrzegać siebie jako bezwartościowych, a nie kogoś, na kogo ktokolwiek powinien marnować czas.

Nie wiesz, od czego zacząć? Podejmij samoocenę w zakresie nadużywania substancji odurzających

Jeśli uważasz, że Ty lub ktoś, kogo kochasz, może zmagać się z nadużywaniem środków odurzających. Skontaktuj się z naszą kliniką uzależnień.

Informacje ogólne

Proces psychoterapii DDA rozpoczyna się od konsultacji indywidualnych podczas których ma miejsce wstępne rozpoznanie problemu, sformułowanie celów terapii oraz zaproponowanie optymalnej formy pomocy. Konsultacje zajmują zwykle trzy do pięciu sesji i są prowadzone przez tego samego psychoterapeutę, z którym odbywa się późniejsza psychoterapia indywidualna.
Udział w grupie psychoterapeutycznej poszerza możliwości pracy poprzez przyglądanie się schematom budowania relacji z innymi uczestnikami grupy oraz terapeutami prowadzącymi. Środowisko terapeutyczne grupy sprzyja poznawaniu siebie, innych ludzi oraz nawykowych zachowań wynikających z kontaktu z innymi, co może stanowić początek do wprowadzania zmian w tych obszarach.